Konie arabskie scharakteryzują się siłą , pięknem i odwagą.Coraz więcej ludzi trenuje na koniach arabskich klasy western, ujeżdżenie i skoki. Są to konie niesamowicie wszechstronne, inteligentne, chętne do nauki i pracy.
Cechy typowe
Koń bardzo szlachetny i elegancki, o lekkiej budowie ciała, często wysokim osadzeniu ogona. Jego sylwetkę można wpisać w kwadrat. Mała, sucha głowa często o profilu szczupaczym. Nogi są silne, a jednocześnie delikatne. Kopyta są twarde co pozwala startować tej rasie w rajdach długodystansowych. Szlachetności koniowi dodaje długa łabędzia szyja i pięknie uformowana głowa z szeroko otwartymi nozdrzami.Konie arabskie osiągają wysokość ok. 145 – 155 cm.
Wyróżnia się kilka typów konia arabskiego, z czego trzy są najbardziej znane:
Kuhailan – typ najsilniejszy, kiedyś używany jako koń bojowy lub użytkowy – gniady lub skarogniady, z mocną szyją, głowa stosunkowo duża (jak na araba) i często bez wklęsłego profilu (który bywa przez laików uważany czasem za cechę wyróżniającą konie arabskie).
Saklavi – to koń o wyglądzie najbliższym powszechnym wyobrażeniom araba. Sylwetka szczupła, budowa lekka, głowa o charakterystycznej wklęsłości i wielkich dziurkach nosa. Maść często siwa, choć bywają i inne. Oryginalnie używany do pokazów, spacerów, koń dla dam. Wbrew pozorom koń także o wielkiej dzielności i wytrzymałości (jak wszystkie araby), mimo, że od kuhailana drobniejszy, czasem niższy i słabszy. To Saklavi bywa najczęściej modelem do zdjęć koni arabskich.
Munighi – koń o skośnej łopatce, długich kończynach, głowa dłuższa, węższa, o prostym profilu. Maść zwykle kasztanowata. Typ bardzo wytrzymały, szybki na krótkich dystansach (pozostałe araby bardziej cenione są na dystansach długich i bardzo długich).
Istnieje też kilka innych typów, mniej znanych.
Występują wszystkie maści podstawowe. Najczęściej siwe, gniade i kasztanowate, bardzo rzadko kare.
